Proza

Główna bohaterka rozważa kilka tematów filozoficznych i opowiada o swoich obawach dotyczących jej umiejętności.

Eksperymentuję z flash fiction.

Za każdym razem kiedy widział tą twarz, chciał wymiotować. Choćby nie wiem co nigdy nie dostał słowa pochwały. Zawsze pracował i nigdy nie odpoczywał. Często słyszał plotki na swój temat. Cierpiał. Kto to? Leon, bez nazwiska, po prostu Leon, chłopiec, bo mężczyzną nikt go by nie nazwał. Pamiętam jakby to było wczoraj, kiedy to wyjeżdżał z wioski na swoim rumaku. Mówił, że chce zwiedzić świat. Jednak ja i każda zdrowa na umyśle osoba wiedziała jedno. Nie wróci. Nigdy. Chłopiec z pięknymi blond lokami więcej nie przyjdzie do mojego sklepu...

Kiedy byłam dzieckiem cały czas się uśmiechałam. Teraz jest tak samo. Tylko że teraz mój uśmiech to moje łzy... Moja mama mówiła mi, abym się uśmiechała, ponieważ mój uśmiech może poprawić komuś dzień. Często to powtarzała, a kiedy mnie zostawiła to ja to powtarzałam. Teraz uśmiecham się cały czas i śmieję się kiedy inni się śmieją. Lepiej nie odstawać od reszty, bowiem ludzie to okrutne istoty.

Listy pisane przez małą Nelę do jej przyjaciela Marka.

Zrozpaczona dziewczyna musi zadać sobie podstawowe pytanie.

Opowiadanie dedykuję pamięci Babci  Alinki Ukazało się w Helikopterze